‘ภาพฝันของฉันคือเธอ’ คล้ายกับการนั่งดูสีที่กำลังแห้ง แบบช้าๆ เซ็กซี่ๆ

ภาพฝันของฉันคือเธอ เหมือนกับการนั่งดูสีทาบ้านแห้ง แต่นั่นแหละคือหัวใจของภาพยนตร์โรแมนติกตราม่าของ Céline Sciamma กับช่วงเวลาปลายยุค 18 บนเกาะที่ห่างไกลชื่อ Brittany

ภาพยนตร์ของ Sciamma เรื่องนี้ได้รับการชื่นชมจากสมาคมนักวิจารณ์การบันเทิงของเกย์และเลสเบี้ยน (รางวัลภาพยนตร์ LGBTQ ยอดเยี่ยมประจำปีและงานภาพยอดเยี่ยม — คู่กันกับภาพยนตร์เรื่อง1917) แต่ละฉากของภาพยนตร์เรื่องนี้ทำออกมาได้สวยงามมาก แม้ว่าฉากมุมไกลที่หน้าผาชายฝั่งกับทุ่งดอกไม้จะไม่สามารถเทียบได้กับการแสดงอารมณ์ของนักแสดงนำหลายคน

และคุณจะได้มีเวลาชื่นชมความงามของภาพยนตร์ก่อนที่ความขัดแย้งจะเกิดขึ้น

มารีแอน (แสดงโดย Noémie Merlant) มายังเกาะเล็กๆชื่อ Brittany เธอได้พบกับโซฟี (แสดงโดย Luàna Bajrami) แม่บ้านคนหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่นายหญิง ลา คอมเทส (รับบทโดย Valeria Golino) ที่จ้างมารีแอนให้มาวาดภาพลูกสาวของเธอชื่อเอลูอิส (รับบทโดย Adèle Haenel) ในชุดแต่งงาน

ครึ่งแรกของภาพฝันของฉันคือเธอจะเล่าถึงการมาถึงของมารีแอน โดยเธอนั้นเป็นคนช่างสังเกตโดยธรรมชาติ และภาพยนตร์ได้สะท้อนพฤติกรรมของเธอออกมาอย่างชัดเจน ทั้งความแม่นยำ จิตใจที่อ่อนโยน ความรัก และการตกลงใจ ความเข้าใจในตัวละครของ Sciamma ช่วยชี้นำภาพยนให้มั่นคงและมีศิลปะ แม้ว่าหลายๆครั้งจะดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม (แม้ว่าฉากต่างๆจะสวยงามมาก แต่ผมรู้สึกว่าช่วงแรกๆนั้นค่อนข้างช้าไปหน่อย)

เราค่อยๆได้รู้จักเอลูอิสมากขึ้น พี่สาวของเธอเสียชีวิตไปเมื่อเดือนก่อน และเธอถูกพากลับบ้านเพื่อให้มาเป็นเจ้าสาวให้กับขุนนางชาวอิตาลี ซึ่งเธอไม่ต้องการให้มารีแอนวาดภาพของเธอ มารีแอนเสนอว่าเธอจะอยู่เป็นเพื่อนในช่วงกลางวันและจะวาดภาพของเธอจากความทรงจำในตอนกลางคืน

และแน่นอนว่าความต้องการย่อมเกิดขึ้น หญิงสาวทั้งสองเกิดความรักในขณะที่นายหญิงถูกเรียกตัวไปอิตาลี เธอรู้ดีว่าความสุขในขณะนี้จะจบลงเมื่อนางกลับมา และมารีแอนต้องส่งมอบภาพวาดให้กับเธอ

Sciamma คือผู้สร้างภาพยนตร์ที่มีความสามารถในการใช้ภูมิประเทศคู่กับความรักที่แผดเผาให้ออกมาดูดีไม่จำเจ  — การได้เห็นหญิงสาววัยกลางคนในยุคศตวรรษที่ 18 เป็นประสบการณ์ที่ตรึงอารมณ์และน่าสนใจ — นอกจากนั้นความสนิทสนมของเธอกับนักแสดงก็ทำให้เราได้รู้สึกเหมือนเป็นส่วนตัวกับตัวละครในช่วงเวลาที่เราอาจไม่ควรจะได้เห็น

แม้ว่าความโรแมนติกที่เป็นศูนย์กลางของภาพฝันของฉันคือเธอทถูกแสดงออกมาอย่างละเอียดอ่อน แต่สิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือการที่ Sciamma ไม่ต้องพูดอะไรมากเกี่ยวกับสตรีแห่งศตวรรษที่ 18 แต่กลับนำเสนอความแตกต่างของตัวละครอย่างเอลูอิสและมารีแอนออกมาได้อย่างลงตัว

ภาพฝันของฉันคือเธอเข้าโรงแล้ววันนี้